اشعار

شـگـفـتـا کـرامـات مـاهـی تـمــام            چه ماهی که لبخـنـد بیت الـحـرام

چه ماهی که خورشید حِجر و حَجَر            چه ماهی که مهتاب رکن و مقـام

صاحب اسرار «سُبْحانَ الّذي أَسْرى‏» علی‌ست            بـین آیـات الـهی، آیت کـبـری عـلـی‌ست

«قُلْ هُوَ اللَّهُ أحَد» تفسیری از اخلاص اوست            در کمال بندگی یکـتای بی‌هـمتا علی‌ست

آنکه را حُبِّ علی نیست به دل، از ما نیست           هرکه شد شیفـتۀ عشق علی، تنها نیست

سائل و ریـزه‌خـور و خـادمِ درگاهِ توأیم           جز علی هیچ کسی بر دل ما مولا نیست

او بر امور عـالم ناسـوت ناظم است            هرکس که غرق یاد علی نیست نادم است

ما سجده سمت سـاقی میخانه می‌کنیم            زیرا شراب آتش عشقش مداوم است

گـفـتیم هر زمان همه جا مرتضی علی            ذاکر شـدیم ذکـر تو را مـرتضی عـلی

از مـدح تو هـمـیشه قـلـم شـرم می‌کند            ای قـدّ شعـر پیـش تو تا مرتضی علی

من ذکـر بـسـم الله‌ الـرحمن الـرحـیـمم            تـصـویـر اســمـاءِ خــداونـد کــریـمـم

مـن قــل هــو الـلـه احــد را رازدارم            یـعـنـی عـلـیِ عــالـی‌ام، ذکـر قـدیـمـم

هر كس تو را نداشت لیاقت نداشته‌ست            هر كس نشد فدات، سعادت نداشته‌ست

در چشم اهل معرفت از خار كمتر است            هر كس كه رنگ و بوی ولایت نداشته‌ست

سماوات و زمین گوید: امیرالمومنین حیدر            اصول و فرع دین گوید: امیرالمومنین حیدر

خـلـیل الله می‌گـویـد، کـلـیـم الله می‌گوید            و عیسی هم یقین گوید: امیرالمومنین حیدر

سـر داده‌انـد پـای عـلی سـر شناس‌ها            چشمان اوست معـدن گوهرشـناس‌ها

شـاگرد ” ضربة علیٍ یومُ خندق” اند            شـمشـیـر می‌زنـنـد اگر سـرشـناس‌ها

سـاقی بده پـیـالـه که مـسـتم نـگـار را            یک جرعه ماهِ کاملِ شبـهـای تـار را
وقـتی قـرار نیـسـت مـنِ بی قـرار را            باید به چـشم سـرمه کنم این غـبار را

من ای ولی شـناسان نشناختم عـلی را            این کار نیست آسان، نشناختم عـلی را

در خاک جستم او را، ز افلاک آمد آوا            عرش است جای جانان، نشناختم علی را

نه هر آشفته دلی بی‌سر و سامان علی‌ست            هر که سلمان علی بود مسلمان علی‌ست

خلق مسکـین و یـتـیم ند و اسیـرند هنوز            چاره‌شان جرعه‌ای از سورۀ انسان علی‌ست

پسرم گـفت عـلی و پـدرم گـفـت عـلی            مادرم یکسره از پشت سرم گفت علی

حکم کامل شدنم بود که یک نیمۀ من؛            گفت یا فـاطـمه نـیـم دگـرم گـفت عـلی

زبان را گفتمش مدح علی کن شمّه‌ای، شد لال           بیان را گفتمش گفتا من و مدح علی صد سال

قلم را کردمش آگه نویسد مدح او بشکست           بیان و هم زبان و هم قلم گویا شده یکدست

مواجب می‌برد خورشید از انوار ایوانش           فلک نان می‌خورد از سفرۀ احسان سلمانش

نرفته دست خالی از درش حتی یهودی هم           به هر کس می‌رسم نَقلی‌ست از لطف فراوانش

لب تـشنـگـان قـطـرۀ بـاران حـیدریم            ساغـر بیـاورید که مهـمـان حـیـدریم

تقـدیر را به زلف سیاهـش گره زدیم            از این جهت هـمیشه پریشان حیدریم

اوج اهداف نبوّت بی‌علی بی‌فایده است            بندگی جز با توسّل بر ولی بی‌فایده است

روز و شب در سجده گویی: یا اله‌العالمین            در کنار آن نگویی یا علی بی‌فایده است

چـشمۀ نـور در ایوان نجـف معـنا شد            ذرّه با لطف تو خورشید جهان آرا شد

هر زمان از تب دنیا ز نـفـس افـتادیم            بـا غـبـار نـجـفـت راه تـنـفـّس وا شـد

هرکس که شد غلام تو با احترام شد            پس خوش‌بحال آنکه برایت غلام شد

فردا فقیر کوی ‌تو آقاست در بهشت            قـنـبر به لطف نام تو عالی‌مقـام شد

تـفـسیر تو بدست قـلـم، نا مُیـسّر است            تصویر تو به چشم بشر، نا مصوّر است

بـایـد بـرای مـدح تـو قــرآن بـیــاورم            مصحف برای وصف تو از شعر بهتر است